உயர்வு நவிற்சி

உண்மையில் நான் கோதை என்ற கவிஞியின் ரசிகன். மனதில் துளி கூட கலப்பில்லாத அன்பு இருந்தாலேயொழிய அவ்வளவு காதலாக பாட்டு எழுத முடியாது. பெண்களுக்கு நமது சமூகத்தில் முன்பு இருந்த கருத்துச் சுதந்திரத்தையும் அவருடைய பாடல்கள் எனக்கு எடுத்துக்காட்டின.

மேலும் அவருடைய பாடல்களில் உள்ள வளமையும் மனதைக் கவரக்கூடியது.

என் பள்ளி நாட்களில் நடந்த ஒரு சம்பவம் நினைவுக்கு வருகிறது, பாடப் புத்தகத்தில் உள்ள பாடல் ஒன்று கீழ்வரும் அர்த்தத்தில் இருந்தது,

"பகற்கால வானத்தைப் பார்த்தால் கிழிந்த கூடாரம் போல இருக்கிறது. வானம் கூடாரம் போலவும் மேகங்கள் கிழிசல்கள் போலவும் இருக்கின்றன.

இரவுக்கால வானத்தைப் பார்த்தால் செல்லரித்த குடை போல இருக்கிறது. வானம் குடை போலவும் நட்சத்திரங்கள் சிறு சிறு துளைகளாகவும் தெரிகின்றன"

(கவிஞர் பெயர் மறந்துவிட்டது)

இதை நான் படித்துக்கொண்டிருந்தபோது என்னுடய அம்மா கேட்டுவிட்டு (இப்பாடலை எழுதியது நீங்களாக இருந்தால் இதற்கு மேல் இந்தப் பத்தியைப் படிக்க வேண்டாம்) "யார்டா இவன் சுத்த தரித்திரம் பிடித்தவனாக இருக்கிறான். உவமையைப் பார் கிழிந்த கூடாரமாம், செல்லரித்த குடையாம். இப்பிடி எழுதினா விளங்குமா?" என்றார்.

"யாராவது வறுமையில் வாடும் கவிஞனாக இருந்திருப்பான்" என்றேன்.

அம்மா "அதற்காக இப்படியா! பாரதியாரைப் பார் இதே வானத்தை கருநீலப் பட்டின் மேல் வைரங்கள் பதித்தது போல் என்று வர்ணித்தார். எண்ணங்கள் எப்போதும் உயர்வாக இருக்க வேண்டும்." என்றார்.

கோதையினுடைய பாடல்கள் எப்பொழுதும் உயர்வானதாகவே இருக்கும். படிக்கும் பொழுதே மனதில் மகிழ்ச்சி பொங்கும்.

"நெற்க்கதிர்கள் செழித்து வளரும், பாற்க்குடங்கள் நிரம்பி வழியும்"

என்றெல்லாம் வாசிக்க மனதிற்கு மிக்க இனிமையாக உள்ளதா இல்லையா?